پیچیدن و دور زدن در فرمول 1 
پیچیدن و دور زدن یکی از ویژگی های کلیدی در اتومبیل های مسابقه می باشد و فرمول یک نیز از این قاعده جدا نیست. در مسیرهای مستقیم، قدرت موتور و ترمزها سرنوشت مبارزه را تعیین می کنند، اما با فرا رسیدن پیچ ها، مهارت راننده تعیین کننده است. در این جا است که یک راننده قهرمان می تواند از کوچکترین مزیت استفاده کند و فاصله بین برد و باخت را تعریف نماید.
اصل پایه در دور زدن و پیچیدن کارآمد "دایره کشش" است. تایرهای یک اتومبیل مسابقه از میزان معین و محدودی چسبندگی برخوردار است. حال این چسبندگی ممکن است در محور طولی باشد که در زمان ترمز و شتاب به کار می آید، یا در محور جانبی باشد که در زمان دور زدن مورد نیاز است یا – به ویژه در سر پیچ ها – ترکیبی از هر دوی اینها باشد. رانندگان مسابقه مراحل مختلف ترمز، پیچیدن و افزایش مجدد نیروی موتور را با همپوشانی این مراحل انجام می دهند تا حداکثر توانایی تایرها را در بیشترین زمان ممکن به کار گیرند. بهره بردن ماهرانه از این همپوشانی، رها کردن ترمزها و فشردن پدال گاز تنها در حد لازم، در حدی که چسبندگی موجود از بین نرود، بهترین استفاده را از "دایره کشش" به نمایش می گذارد. بهترین رانندگان نیز کسانی هستند که می توانند از بالاترین میزان چسبندگی تایر در بیشترین زمان ممکن استفاده کنند.
برای درک چگونگی پیچیدن یک اتومبیل، تیزفرمانی و کندفرمانی حیاتی هستند. این دو واژه به سادگی به این موضوع اشاره می کنند که کدام انتهای اتومبیل (جلو یا عقب) زودتر چسبندگی خود را از دست می دهند. در حالت کندفرمانی، انتهای جلویی اتومبیل زودتر چسبندگی خود را از دست می دهد و تحت اثر نیروی جانب مرکز، به سمت بیرون پیچ می رود. در حالت تیزفرمانی انتهای عقبی اتومبیل چسبندگی خود را از دست می دهد و به سمت جلو می آید – همانگونه که در اتومبیل های عادی و با استفاده از "ترمز دستی" شاهد هستیم.
کندفرمانی به طور ذاتی به سمت پایداری می رود – زمانی که سرعت اتومبیل به حدی کم می شود که تایرها دوباره چسبندگی خود را باز می یابند، و به همین دلیل است که تقریباً تمامی اتومبیل های عادی به شکلی تنظیم و موازنه شده اند که در زمان از دست رفتن چسبندگی دچار کندفرمانی شوند. اما این امر موجب کم سرعت شدن اتومبیل می شود و به همین دلیل نیز مهندسان شاسی فرمول یک تلاش می کنند از این حالت اجتناب کنند. تندفرمانی در مقابل، به شدت ناپایدار است. اگر راننده موفق نشود به سرعت و با استفاده صحیح و ماهرانه از فرمان و گاز وضعیت را اصلاح کند، اتومبیل به دور خود خواهد چرخید. اما یک شاسی تیزفرمان به راننده کمک می کند تا به سمت پیچ برود، و یک راننده ماهر در آستانه چسبندگی می تواند سرعت بیشتری را در یک پیچ از اتومبیل تیزفرمان، به نسبت یک اتومبیل کند فرمان بگیرد. و به همین دلیل است که تقریباً تمامی اتومبیل های فرمول یک به شکلی تنظیم و موازنه شده اند که ویژگی های تیزفرمانی داشته باشند.
یک اتومبیل مسابقه با طی سه مرحله از یک پیچ عبور می کند – وارد شدن در پیچ، گرفتن رأس پیچ و خروج از پیچ. وارد شدن در پیچ، همانگونه که از نام آن برمی آید به مفهوم هدایت اتومبیل به سمت پیچ است. جابجایی وزن ناشی از ترمز گرفتن موجب می شود تا جرم مؤثر خودرو از روی محور عقب به سمت محور جلو حرکت کند و در این مرحله احتمال تیزفرمانی بالا می رود و راننده با کمک همین وضعیت پیچ را می گیرد. نقطه "رأس" پیچ در واقع نقطه خنثی پیچ است، یعنی جایی که گذر از ورود به خروج پیچ اتفاق می افتد. پیچ های گوناگون ممکن است رأس های طبیعی مختلفی داشته باشند، رأس مقدم یا مؤخر (قبل یا بعد از نقطه میانی پیچ)، و هر راننده ای نیز ممکن است بر مبنای مهارت شخصی خود، از رأس های مختلفی استفاده کند. (یک رأس مؤخر استفاده زودتر از قدرت موتور را امکان پذیر می کند و به "خروج مستقیم" از پیچ کمک می کند). مرحله خروج از پیچ زمانی است که راننده گاز را فشار می دهد و همزمان فرمان را به تدریج در جهت مستقیم برمی گرداند: در بهترین حالت و با استفاده از احساس دقیق موازنه، اتومبیل را درست روی لبه دایره کشش نگاه می دارد.
دایره کشش همچنین تحت تأثیر میزان چسبندگی (در مسیرهای خیس یا خاکی به شدت کاهش می یابد)، و حتی تغییرات ظریف خم جاده (شیب داخلی جاده) قرار دارد. موفقترین راننده ها همیشه آنانی هستند که بهترین شناخت و قضاوت را از حداکثر توانایی اتومب
مفاهیم فرمول 1 ( سبقت گرفتن )