آموزش رانندگی ( قانون پنجاه و یکم تا قانون پنجاه و پنجم )
قانون پنجاه و یکم : هرگز در آزاد راه ها نایستید
این قانون به نظرم خیلی سخت نبوده و احتیاج به تفکر ندارد، اما همواره اتومبیل هایی را می بینید که در آزادراه ها توقف می کنند. اگر مورد اورژانسی یا ضروری داشته باشید، راه دیگری ندارید اما در صورت امکان از رمپ های خروجی بیرون رفته و در پارکینگی عمومی توقف کنید یا کنار جاده برای یکی دو دقیقه توقف کرده، نقشه تان را بخوانید و یا سی دی را عوض کنید.
تصور می کنید: اگر راننده های دیگر، اتومبیل متوقفی را کنار شانه های بزرگ راه ببینند، قادر هستند از برخورد با آن اجتناب کنند؟ آمار نشان می دهد: سالانه تصادفات بسیاری از این نوع اتفاق می افتند. فکر می کنم یکی از دلایل آن، این است که: اکثر راننده ها به تمام جاده و اطراف آن نگاه نمی کنند، بلکه فقط به جایی نزدیک جلوی اتومبیل خود، نگاه می کنند. گویی خطرات احتمالی کنار جاده را، درک نمی کنند. بعضی وقت ها نیز، راننده های حواس پرت به جایی دیگر درون اتومبیل خود نگاه می کنند؛ در این صورت احتمال این که از جاده خارج شوند زیاد است. دلیل دیگر؛ شاید راننده هایی باشند که به هر علت چشمانشان بر اتومبیل متوقف شده، ثابت مانده در نتیجه مستقیم به آن برخورد می کنند. از راننده های ناهشیار غافل نمانید، در ساعات اوج ترافیک، از هر ده راننده پنج نفر مشکل زا هستند؛ این افراد خطرهایی جدی برای شما هستند.
تمام این مشکلات باعث می شوند تا کناره های آزادراه جایی ناامن و خطرناک باشد. توقف در آزادراه به قدری خطرناک است که به مامورین بزرگ راه آموزش داده اند؛ هیچ گاه بین دو وسیله ی نقلیه توقف نکنند؛ تا در صورت برخورد از عقب در آن میان له نشوند. اگر اتومبیل من در آزادراهی خراب شود، به عنوان مثال، وقتی لاستیک پنچر کرده باشم، آخرین کاری که انجام می دهم تعویض لاستیک در کنار خیابان است. به طور کلی به شما توصیه می کنم: در اتومبیل مانده زنگ بزنید تا اتومبیل شما را بکسل کنند. لاستیک را جایی بیرون از آزادراه تعویض کنید، جایی که اتومبیل ها با سرعت 120 کیلومتر در ساعت حرکت نمی کنند. شاید متوجه نشده باشید، اما اکثر راننده ها برای اتومبیل های متوقف شده سرعت خود را کم نمی کنند و حتی برای حفظ فاصله ی کناری، خط مسیر خود را هم تغییر نمی دهند. چند بار کسانی را در کنار بزرگ راه ها هنگام تعویض لاستیک اتومبیلشان دیده اید؟ و یا بدتر از آن، در حالتی دیده اید که پاهای آن ها به طرف ترافیک از زیر اتومبیل بیرون آمده است. اگر ناچار شدید از اتومبیل خارج شوید، مراقب باشید؛ بعضی از کارشناسان ایمنی راه، معتقد هستند: بایست در جهتی که رانندگی می کردید حرکت کنید و نه بالعکس. منطق این کار این است که احتمال دیده شدن توسط راننده های دیگر، بالا می رود؛ زیرا آن ها لحظاتی قبل اتومبیل متوقف شده ی شما را دیده اند، پس انتظار دیدن شما را هم دارند. در هر حال اگر در اتومبیل خود بمانید تا کمک برسد امن تر است، مگر این که سریعا به نقطه ی امنی برسید؛ دور از اتومبیل و جاده (بالای شانه ی جاده یا بالای تپه های کناری). چنین جایی برای منتظر کمک نشستن امن تر است؛ اما هنگام قدم زدن در طول شانه ها محتاط باشید، این جا خطر در کمین شماست؛ تا جایی که می توانید از جاده دور باشید. سپس هنگامی که اتومبیل امداد رسید می توانید به اتومبیل خود برگردید.
قانون پنجاه و دوم : در منطقه ی میانی آزادراه توقف نکنید
اصطلاح فنی برای آزادراه و یا یک تندراه، "بزرگ راه خاص" می باشد.ایمنی و سرعت حرکت در این جاده ها، به علت جهت مشترک، سرعت مشترک و نبود تقاطع برای ایجاد ترافیک است. به زبان ساده؛ همه باید در یک جهت و با سرعتی نزدیک به هم برانند.
این یکسان بودن و نداشتن تقاطع، باعث حرکت موثر شده ایمنی را افزایش می دهد. شاید بدانید در آمریکا، اولین بار سیستم جاده ها توسط "آقای آیزنهاور" پیش نهاد و اجرا شد. او زمانی که ارتش را روانه ی آلمان کرد، منافع بزرگ راه های مدرن را دید و با سیستم اتوبان های آلمانی آشنا شد. او متوجه شد چگونه جاده های پیشرفته موجبات حرکت سریع تر اتومبیل ها و امکانات ایمنی را فراهم می کنند. وقتی او این نوع سیستم جاده ای را به دولت امریکا پیش نهاد داد، اولین چیزی که به ذهن می رسید منافع ارتش بود. در امریکا سیستم بزرگ راه ها به نام "سیستم بزرگ راه دفاع ملی" هم شناخته می شود.
ما بر روی رمپ ورودی سرعت می گیریم و بر روی رمپ خروجی سرعت خود را کاهش می دهیم، اما در نقطه ی ورود و خروج، بایست "هم سرعت" با ترافیک حرکت کنیم. اگر احتیاج به دور زدن داشته باشیم چه؟ قطع کردن میانه ی بزرگ راه ها مستلزم کم کردن سرعت بر روی خط مسیر چپ (خط مسیر سرعت) جاده است. راه دیگر!؟ این است که: بر روی شانه ی راست سرعت را کم کنیم، سپس با حرکت "کامیکازه" تغییر جهت داده، همه ی خطوط را با سرعت 110 کیلومتر در ساعت قطع کنیم و به وسط بزرگ راه برویم. زمانی که روی بخش میانه قرار گرفتیم بایست، وقفه ای در میان ترافیک سمت چپ پیدا کنیم. بسته به این که در آن زمان ترافیک چقدر منسجم و گره خورده است، باید با خط مسیر چپ ادغام شده و با سرعت ترافیک حرکت کنیم یا دوباره تمام خطوط را قطع کرده و به سمت راست برویم. آیا این کارها به نظر شما بی خطر است؟ مسلما خیر! با این حال اکثرا خطر می کنند و هر روزه آن را انجام می دهند.
تنها راه قانونی و ایمن "دور زدن" در آزادراه، (برای مثال؛ وقتی که در جهت شرق هستیم و بخواهیم دور زده به سمت غرب برویم) بیرون رفتن از خروجی بعدی، رفتن به جاده ی قطع کننده ی بزرگ راه و داخل شدن به رمپ ورودی آزادراه و وارد شدن به مسیر سمت غرب جاده می باشد. اما چرا هنوز هم بسیاری از آزادراه ها محل عبور دارند؟ این ها فقط برای استفاده ی آمبولانس، کارگران راه سازی و نیروهای پلیس می باشد.
استفاده ی افراد عادی از این خطوط میانی، غیرقانونی و بی نهایت خطرناک می باشد. این کار را نکنید.
قانون پنجاه و سوم : کمربند ایمنی و کیسه ی هوا با هم کار می کنند
اصطلاحی که تولید کنندگان خودرو برای کیسه های هوا بکار می برند، "سیستم های نگه دارنده ی مکمل" یا اس آر اس (SRS) می باشد. کمربندهای ایمنی و کیسه های هوا برای کارکرد توامان و محافظت از صدمات جدی طراحی شده است.
در هر تصادفی، سه برخورد نگران کننده وجود دارد: اولین برخورد زمانی است که اتومبیل به جایی برخورد می کند، دومی هنگامی است که بدن سرنشین به بدنه ی اتومبیل برخورد می کند و سومین تصادف وقتی است که اندام های داخلی شخص به یکدیگر یا استخوان ها اصابت می کنند. ترسناک است، این طور نیست؟ اما خوشبختانه شما در این شرایط "دوستانی" هم دارید.
وسایط نقلیه طوری طراحی شده اند که در اطراف بدن شما متلاشی شده و با این امکان، مقداری از انرژی ایجاد شده ی ناشی از برخورد را جذب می کنند. بعضی می گویند: اتومبیل ها مثل سابق محکم نیستند. خدا را شکر که محکم نیستند! از آن جایی که اتومبیل های جدید، آسان تر خرد شده و در نتیجه انرژی ناشی از تصادفات را بیش تر جذب می کنند، هزینه ی تعمیرات بعد از تصادف بیش تر می باشد. اما صورت حساب بالای تعمیر آن، بهای حفاظت از جان شماست. در اتومبیل های قدیمی تر ساختمان محکم و ضد ضربه ی آن، بیش تر نیروهای ناشی از تصادف را مستقیما به سرنشین انتقال می داد؛ و در نتیجه تصادفاتی که منجر به جراحت می شد، بدیهی بود.
همچنین سیستم داخلی اتومبیل های مدرن طوری طراحی شده اند که کم ترین جراحت را به بدن می رسانند؛ پلاستیک های نرم تر، واینیل و لفاف کاری ها همه به منظور جلوگیری از جراحات هنگام برخورد شما با آن هاست. این جا جایی است که کیسه ی هوا وارد بازی می شود؛ اکنون تولید کننده ها، کیسه های هوا را باهوش تر می سازند، به طوری که می توانند شدت تصادف را حس کنند و برای محاسبه ی بهتر نیروهای باز شونده و زمان لازم برای نجات، با خصوصیات فیزیکی شخص تنظیم شوند. تولید کننده ها در تدارک اضافه کردن کیسه های هوای پرده ای و کناری در مدل های قابل اجرا هستند تا بتوانند به طور کامل ایمنی را برای شما و سرنشینان فراهم نمایند.
در آخر این که، برخورد سوم به عملکرد چتر نجات شبیه است. اگر شما از یک هواپیما بپرید، چیزی که منجر به مرگ می شود، سقوط نیست بلکه توقف ناگهانی در انتها است. یک چترباز از ایست ناگهانی، با چتر خود جلوگیری می کند. زمانی که چتر باز می شود، بلافاصله درجه ی شدت سقوط را کم نمی کند بلکه کشش هایی ایجاد می کند و طی چند ثانیه فرود آمدن را به تدریج کند می کند، در نهایت منجر به فرودی با شدت "قابل زنده ماندن" می شود. کمربند ایمنی شما هم همین کار را می کند؛ هنگام تصادف کش می آید و هنگامی که به جلو پرت می شوید محکم می شود و در نتیجه سرعت بدن را به آرامی کاهش داده و از برخی جراحات جلوگیری می کند. به این عمل "کاهش اثر ضربه" می گویند. خوشبختانه سیستم اس آر اس برای محافظت بیش تر شما از برخورد نوع دوم و سوم عرضه شده است.
بنابراین: کیسه ی هوا مکملی نگه دارنده است زیرا به تنهایی کاری نمی کند بلکه همراه با کمربند ایمنی موثر می شود. اگر شما از جای خود پرت شوید کاری برای شما انجام نمی دهد. با استفاده ی صحیح کمربندها، در جای مناسب نگه داشته می شوید و کیسه ی هوا از شما محافظت می کند. پس مطمئن شوید هر دو سیستم را همان طور که طراحی شده اند استفاده می کنید.
قانون پنجاه وچهارم : هنگام تصادف چه کنیم؟
در مباحث و آموزش های رانندگی تدافعی، می آموزیم چگونه با فکر کردن یا عمل کردن از وقوع اتفاقات ناخوشایند جلوگیری نماییم. اما مساله به این جا ختم نمی شود. ممکن است در شرایطی وقوع تصادف حتمی باشد و در آن لحظه هیچ کاری از دستمان برنیاید. در تمام این لحظات قبل از برخورد، بایست یک نفس عمیق کشیده و سپس نفس را حبس کرد. با این کار شش ها بیش ترین حجم را پیدا کرده و از صدمات ناشی از برخورد شش به قفسه ی سینه و پاره شدن احتمالی آن جلوگیری می شود.
در تصادف از رو به رو سرنشینان باید سر خود را به "پشت سری" فشار داده و بدن را به عقب هل دهند. راننده باید با دست خود به فرمان فشار وارد کند. البته دست ها نباید کاملا مستقیم باشند؛ کمی خمیدگی در آرنج ها لازم است. در صورت مستقیم و قفل نگه داشتن آرنج ها ضربه به مفاصل مچ، آرنج و شانه وارد شده و آسیب دیدگی شدیدی را به دنبال خواهد داشت.
هنگامی که وقوع تصادف از پشت باشد، بهتر است چانه را به سینه نزدیک کرده و عضلات جلوی گردن را منقبض نموده تا از ضربه ی شلاقی که در تصادفات از پشت باعث وارد شدن آسیب به مهره های گردن می شود، جلوگیری نمود. در صورت وقوع تصادف از پشت سر، به سمت جلو حرکت کرده و یا پا را از روی پدال ترمز برداشته تا اتومبیل به سمت جلو حرکت کند و مقداری از ضربه ی تصادف کم شود.
بهتر است موارد فوق را هنگام ترمزگیری های شدید تمرین نموده تا به صورت عملکرد غیر ارادی بدن درآیند.
قانون پنجاه و یکم : از جراحات سر دوری کنید
کدام بخش از بدن انسان، در صورت جراحت به سرعت ترمیم نمی شود؟ چهل تا چهل و پنج درصد جراحات مغزی از تصادفات اتومبیل حادث شده و حتی در بعضی جراحات جزیی دچار تاثیرات طولانی مدت، دایمی و همیشگی می شوند. در کودکان، 20 درصد جراحات سر از تصادفات دوچرخه سواری ناشی می شود. پاها، بازوها، دنده ها و اجزای دیگر ترمیم می شوند؛ اما غالب اوقات مغز ترمیم نمی شود، یا حداقل آن طور که باید، نمی شود.
اگر جراحت سر در گروه جراحات جزیی قرار گیرد، اکثر مجروحین در طول سه یا چهار ماه بهبودی می یابند. برای جراحات متوسط سر، ترمیم، حدود شش تا نه ماه طول می کشد. اگر جراحات شدید باشد تقریبا بهبودی وجود ندارد. بنا به نظریات مرکز Headway ؛ (انجمن جراحات مغزی انگلیس) اثرات طولانی مدت و حتی دایمی در هر رده از جراحت موارد زیر را شامل می شود:
- از دست دادن حواس پنج گانه.
- کاهش درک، تشخیص و قضاوت.
- از دست دادن قریحه ی ابتکار.
- پاسخ های کند.
- رفتارهای نامناسب.
- عدم تمرکز.
- تغییرات شخصیتی.
- ناتوانایی های فیزیکی و از دست دادن مهارت های رانندگی.
- حافظه ی ضعیف.
- مهارت های ارتباطی و شناختی ضعیف.
حتی بدون اشاره به درد فیزیکی و سردردها، آیا خواهان زندگی ای با این شرایط هستید؟
زمانی که مغز آسیب می بیند، مشکلاتی از قبیل؛ کمبود اکسیژن به علت گرفتگی رگ ها یا از دست دادن خون، فشار بالا و تورم در حفره های جمجمه به وجود می آید. بنا به گفته ی انجمن Headway: "تنها راه درمان، پیش گیری است."
نه این که لزوما سرتان به چیزی کوبیده شود، جراحت مغزی ایجاد می شود. حرکات شلاقی در تصادفات، کشیدگی یا پیچ خوردن هزاران فیبر عصبی و بافت نرم مغزی را به دنبال داشته؛ موجب جراحات جدی و پارگی رگ ها و شریان آن می شود. مطمئن شوید "پشت سری های صندلی" در جای خود تنظیم شده اند و کمربند ایمنی را بسته اید. نگه دارنده های سر باید بالا و در پشت سر (نه گردن) قرار گیرند. در وضعیت پایین به عنوان یک لولا عمل کرده، سر، حول آن محور چرخیده و مطمئنا صدمات را شدیدتر می کنند.
علت دیگر جراحت سر، پرت شدن از اتومبیل است. در گورستان های اتومبیل نمونه هایی را خواهید دید که افراد از شیشه های آن پرت شده و از خود دایره ای خورد شده به جا گذاشته اند. جراحات سر، هنگامی صورت می گیرد که سر فرد به اشیاء سخت خارج از اتومبیل (مثل تیر برق) اصابت کند. کمربندها و بند شانه ها را ببندید تا شما را درون اتومبیل؛ جایی که محافظت می شوید نگاه دارند.
برای وقوع جراحت مغزی، نیروی زیادی لازم نیست. برخوردهایی با سرعت 6 کیلومتر در ساعت هم ممکن است "مرگ بار" باشد. کسی را می شناسم که در برخوردی با سرعت کم درگذشت، مرگ دوستم این مساله را برای من به امری شخصی و مهم تبدیل کرد.
روش های دیگر نقل و انتقال هم، احتمال ضربه های مغزی را بالا می برد. سال ها پیش با سرعت 70 کیلومتر در ساعت از روی موتورسیکلت پرتاب شدم. در طول حادثه به یاد می آورم؛ بدنم به طور طبیعی متمایل به ضربه خوردن از ناحیه سر بود. پرسنل بخش صدمات بیمارستان می دانند که تنها نتیجه ی تصادف موتورسیکلت و دوچرخه سواران جراحت سر است. من همیشه کلاه ایمنی برسر می گذارم، نه ارزان قیمت آن، بلکه بیش ترین قیمت را می پردازم. دوچرخه سواران هم باید همین احتیاط ها را رعایت کنند، کلاه ایمنی مناسب، بین زندگی و مرگ مغزی قرار می گیرد.
آموزش رانندگی حرفه ای - سبقت