آموزش رانندگی ( قانون پنجاه و ششم تا قانون شصت و یکم )

آموزش رانندگی ( قانون پنجاه و ششم تا قانون شصت و یکم )

قانون پنجاه و ششم : عقب وانت (پیکاپ) سوار نشوید

پشت وانت برای حمل بار است نه انسان. اگر شما به مسافران خود اهمیت می دهید، به آن ها اجازه ی سوار شدن در قسمت عقب وانت را ندهید. ممکن است شما بهترین راننده ی دنیا باشید اما هنگام رانندگی از همه چیز خبر ندارید. شما نمی دانید چه موقع، راننده ی دیگری جلوی شما ظاهر شده و تصادف ایجاد می کند. انسان ها یا حیوانات را با اجازه دادن و سوار کردن در مکانی که ایمنی کافی ندارد، در معرض خطر قرار ندهید.

در تصادفات، کاهش سرعت ناگهانی یا نیروهای دیگر شخص را از پشت وانت به بیرون پرتاب خواهد کرد. بیش تر اوقات هیچ قدرت "نگه داشتنی" نمی تواند مانع شود. (حتی در سرعت های پایین) در بعضی از تصادفات حتی، مسافران پرتاب شده توسط اتومبیل های دیگر هم  زیر گرفته شده اند.

در همسایگی من، زن جوانی سوار بر عقب روباز یک جیپ، به بیرون پرتاب شد و توسط همان جیپ که پس از برخورد با اتومبیل دیگری چپ کرده بود له شد. این خانم جوان به جز آن یک بار، هرگز بدون کمربند ایمنی بیرون نرفته بود. در آن اتومبیل کمربند به تعداد افراد وجود نداشت و او مجبور شده بود کمربند را به دوستش بدهد. او تنها 17 سال داشت و مطمئنم که خانواده اش هنوز دلتنگ او هستند.
بعضی از راننده های کامیون تنها در صورت مسقف بودن بستر پشتی، به مسافران اجازه سوار شدن می دهند. آن ها تصور می کنند این سقف حفاظت کافی را برای مسافران تامین می کند. یک دقیقه به آن فکر کنید. آیا می دانید این سقف ها چطور ساخته می شوند؟ اغلب اوقات، خیلی محکم نیستند و قطعا قادر به محافظت از مسافرین نیستند. هنگام چپ شدن مثل یک قوطی آلومینیومی مچاله خواهند شد. اگر وانت شما روباز و صندلی با کمربند و کنترل کننده ی شانه دارد شاید بتوان کسانی را آن جا سوار کرد. در غیر این صورت، هرگز!

ما قانون "نگه دارنده های ایمنی کودک" را داریم که ملزم می دارد هر مسافر زیر پنج سالی، در صندلی کودک قرار گرفته و به صندلی اتومبیل کاملا بسته شود. آن طور که این قانون می گوید: قرار دادن کودک زیر پنج سال در هر نقطه ی دیگری که فاقد کمربند است غیرقانونی است. طبیعتا افرادی که سوار اتومبیل ما می شوند کسانی هستند که برای ما مهم هستند. چه قانونی و چه غیرقانونی، انسان ها و حیوانات درون اتومبیل من با ایمنی کامل در جایشان بسته می شوند، نه بدون ایمنی در بستر خطرناک عقب اتومبیل!

قانون پنجاه و هفتم : ترمزهای ای بی اس را منقطع نگیرید

ترمزهای ای بی اس مدتی است که در دسترس قرار دارند؛ اما هنوز راننده هایی هستند که نمی دانند آن ها چه هستند و چطور کار می کنند. من آن قدر خوش شانس بوده ام که چند سال پیش جای خالی، در "دوره رانندگی تاکتیکی" به دست آوردم. در این دوره به مامورین یاد می دادند بدون از دست دادن تسلط مانور بدهند، کنترل کنند، ترمز بگیرند، بپیچند، دنده عقب بروند و غیره. من یاد گرفته ام رانندگی با کارایی بالا تمرین های زیادی نیاز دارد. اکثر ما برای تمرین مهارت های رانندگی، فرصت مناسبی بدست نمی آوریم. به همین دلیل استفاده و کاربرد ترمزهای ای بی اس از اهمیت بالایی برخوردار است.

ترمز ناگهانی با ترمزهای معمولی مستلزم ضربه زدن بر پدال ترمز با استفاده از تکنیک خاصی می باشد. این تکنیک همان پمپ کردن ترمزها می باشد؛ اما حقیقتا پمپ کردن ترمزها بدون درک آن چه چرخ ها و ترمزها انجام می دهند، (هنگام بیش ترین نیاز به ترمز)، نتیجه ی عکس خواهد داد. تکنیک ترمزگیری به معنای این است که؛ فشار بر ترمز را تا قبل از قفل شدن چرخ ها و سرخوردن اتومبیل ادامه دهیم، به موقع قطع کنیم تا از سرخوردن جلوگیری کنیم و این عمل را مرتبا تکرار کنیم. این روش آسان نیست. شما باید "حس" این کار را پیدا کنید. آن چه در کم تر از یک ثانیه اتفاق می افتد، در ثانیه ی بعدی ممکن نیست و شما بایست آن اندازه سریع باشید که بدون قفل شدن چرخ ها در لحظه ی قبل از سرخوردن بایستید. زمانی که در انجام این تکنیک خبره شدید، این روش اتومبیل شما را از هر مدل دیگری سریع تر متوقف می سازد. اما برای این کار تمرین نیاز دارید. من قبل از این که بتوانم به طور کامل این تکنیک را انجام دهم ده ها بار از میان پایلون (برجک های پلاستیکی ترافیکی برای محدود کردن مسیر) سر می خوردم.

ترمزهای ای بی اس همان کار ترمزهای معمولی را انجام می دهند. سنسورهای کامپیوتری کنترل، در هر چرخ، لغزش تایر را احساس کرده و فشار ترمز بر چرخ را کم می کنند؛ تا از سرخوردن جلوگیری کند. (چندین بار در یک ثانیه) در این صورت، قدرت راندن و فرمان گیری را از دست نمی دهید. و نتیجه ی مهم آن؛ در توقفی وحشتناک با ترمزهای ای بی اس، می توانید هر مانعی را دور بزنید، چه پایلون های ترافیکی یا حتی اتومبیل یا یک کودک. تمرین با ترمزهای معمولی و سپس همان کار را با ترمزهای ای بی اس انجام دادن باعث شد که من دیگر دنبال اتومبیلی بدون ترمز ای بی اس نروم.

به یاد داشته باشید: اگر ترمزهای ای بی اس را پمپ کنید، عمل نمی کنند. پمپ کردن، کارایی کامپیوتر را برای سرنخوردن چرخ ها کاهش می دهد. اگر می خواهید سریع ترمز کنید، پدال را محکم فشار داده و پایتان را بر روی پدال بدون توجه به صدا یا احساس اش، نگه دارید. پیش نهاد می کنم: به پارکینگی خلوت بروید و با شدت ترمز کنید تا سیستم "ای بی اس" فعال شود. حالا می دانید چه حسی دارد. نتیجه ی این تمرین ممکن است هنگام حادثه، باعث نجات جان شما و یا شخص دیگری شود.

قانون پنجاه و هشتم : مسیری مناسب و ایمن انتخاب کنید

زندگی شکننده است و اگرچه ما انسان ها موجودات مقاومی هستیم اما نیروی زیادی لازم نیست تا بدن مقاومت خود را از دست داده و آسیبی جدی به ما برسد. چگونه می توانیم خطر احتمالی زندگی فعال را کم کنیم؟ برای من، جواب این است: خطر را پیش بینی و آن را حذف یا کنترل کنم. به این دلیل است که "رانندگی تدافعی" تدریس می کنم. یادگیری این که خطر کجاست و از قبل برای پرهیز از آن نقشه ای داشته باشیم.

من برای رفتن به سر کار، در آزادراه های شلوغ و پرترافیک موتورسواری می کنم. احتیاجی نیست به شما بگویم سواری خطرناکی است. موتورسوار هنگام اوج ترافیک شهری با مردمی عصبانی، خسته، عجول، تحت فشار و حواس پرت، رو به رو است. اگر من حواسم به همه ی آن ها و بیش تر از همه به خودم نباشد، به تزیینی بر روی اتومبیل کسی، تبدیل خواهم شد.

بسته به مسیری که می رانم با خطرات متفاوتی برخورد می کنم. با رانندگی در خیابان ها و بلوارهای شهر، با تصادف در تقاطع ها رو به رو می شوم. در آزادراه در صورت ترمزگرفتن شدید با خطر زیر گرفته شدن مواجهم. (پس هرچقدر که می توانم فاصله می گیرم و اجازه نمی دهم کسی سپر به سپر من حرکت کند) خطر دیگر، راننده هایی هستند که به طور ناگهانی و بدون نگاه کردن کافی، مسیر خود را تغییر می دهند. خودم را از این گره های ترافیکی دور نگه می دارم، خط مسیر خلوتی را کنار خودم نگاه می دارم. (حتی اگر شانه ی خیابان باشد) و همه را، حتی دو خط آن طرف تر را خوب نگاه می کنم. دریافته ام که خطرها در آزادراه ها قابل پیش گیری تر است، پس ترجیح می دهم؛ بقیه در مسیرهای معمولی رانندگی کنند.

هر روز سر راهم به خانه، از اتوبان و از جاده ای شلوغ برای رفتن از اتوبانی به اتوبان دیگر استفاده می کنم. زمانی که به اتوبان می رسم، ایمن ترین راه برای من خط اتومبیل های چند سرنشینه یا "خط ویژه" است و برای رسیدن به آن جا باید چندین خط مسیر ترافیک سنگین را قطع کنم. همه مدل اتومبیل در حال تغییر خطوط خود به سمت چپ هستند در حالی که عده ی زیادی برای استفاده از خروجی ها، مسیر خود را به سمت راست تغییر می دهند. در این شرایط، موتورسوار مانند اردکی لنگان است؛ در دریاچه ای هنگام روز و فصل شکار.

همان طور که مسافرت خود را برنامه ریزی می کنید، مخصوصا جاده هایی را که مرتبا استفاده می کنید، فکر کنید خطر کجاها در کمین است. آیا می توانید از خطر تصادف در تقاطعی دوری کرده و از مسیری دیگر استفاده کنید؟ آیا می توانید از جاده ای استفاده کنید که گردش به چپ کم تری دارد؟ آیا آزادراهی با ایمنی و ترافیک مناسب وجود دارد تا بتوانید از جاده ای که 13 تقاطع تا مقصد شما دارد، دوری کنید؟ از قبل فکر کردن، کاهش احتمال خطر و گزینش انتخاب های بهتر، بخشی از "رانندگی تدافعی" می باشد.

قانون پنجاه و نهم : با استفاده از قانون "دو ثانیه و بیش تر"، فاصله را حفظ کنید

ایمنی خود را با ایجاد فضای مناسب در اطراف وسیله ی نقلیه ی خود، حفظ کنید و هرگز اجازه ندهید در محاصره قرار بگیرید؛ این فضا برای شما زمان کافی برای دوری از تصادفات ایجاد می کند. حداقل در فاصله ی دو ثانیه یا بیش تر از اتومبیل جلویی باقی بمانید. موقعیت خود را طوری تنظیم کنید تا در نقطه ی کور دیگران قرار نگیرید. اجازه ندهید مورد تعقیب سپر به سپر ران ها قرار بگیرید، سعی کنید با تعویض خط و یا تنظیم سرعت، تعقیب کننده را وادار به سبقت از خود کنید.
بسیاری از ما با قانون فاصله ی "یک اتومبیل" (یک اتومبیل فاصله برای هر 15 کیلومتر سرعت) آشنا هستیم. این قانون به دلیل این که تخمین طول اتومبیل ها سخت بوده و هنگام حرکت حدس طول آن ها تقریبا غیر ممکن است و حتی فاصله ی کافی در وحله ی اول مشخص نمی شود، توصیه نمی شود. برای مثال: برای سرعت 100 کیلومتر در ساعت طول شش اتومبیل حدودا 33 متر است. در سرعت 100 کیلومتر در ساعت میانگین زمان عکس العمل برای توقف اتومبیل 15 تا 40 متر می باشد؛ پس زمان بسیار کوتاه و تقریبا صفری برای عکس العمل باقی می ماند. اما قانون "دو ثانیه دنباله روی" در سرعت 100 کیلومتر در ساعت به شما حدود 52 متر برای عکس العمل و جبران می دهد. حتی در قانون دو ثانیه هم شما بایستی به سرعت واکنش نشان دهید اما حداقل در شرایط عادی این زمان کافی است.

چگونه قانون "دو ثانیه" را به کار بریم؟ به اتومبیل جلوی خود، هنگامی که از کنار شی ای عبور می کند نگاه کنید (من اغلب از سایه های کنار جاده و یا نشانه های آن استفاده می کنم) حال بشمارید هزار و یک، هزار و دو. اگر شما قبل از گفتن کلمه ی دو به آن نقطه رسیدید، بدانید جلو هستید؛ عقب بکشید!!!

گاهی اوقات قانون دو ثانیه کافی نیست. اگر وسیله ی جلویی شما موتورسیکلت یا کامیون بوده و یا سطح جاده لغزنده باشد، در صورت امکان فضای بیش تری در نظر گیرید. موتورسیکلت ها معمولا سریع تر از شما متوقف می شوند و کامیون ها (یا تریلرها) جلوی دید شما را می گیرند در نتیجه؛ دیرتر متوجه ی خطر می شوید. یخ جاده مسافت توقف شما را بیش تر می کند پس در این شرایط فاصله ی خود را چندین برابر کنید. در هنگام یخ بندان، زمان 8 تا 10 ثانیه چندان نامعقول به نظر نمی رسد.

اگر فکر می کنید در ترافیک سنگین، تعیین فاصله ی مناسب و مورد نیاز امکان پذیر نیست، سخت در اشتباه هستید. بعضی افراد نگران هستند اتومبیل های دیگر این فاصله را پر کنند. آن قدر که فکر می کنید این مشکل رایج نیست؛ ترافیک سنگین یکی از مواقعی است که شما حقیقتا به این فاصله احتیاج دارید. اگر کسی این فضا را اشغال کرد کمی عقب نشینی کرده کاهش فاصله را جبران کنید. اندکی غرور خود را بشکنید، مهم نیست. آن چه که مهم است؛ ایمنی شماست. یک بار خودم به شخصه تعداد اتومبیل هایی را که در طول 25 کیلومتر اتوبان شهری در ترافیک به جلوی من می آمدند و این فاصله را پر می کردند شمردم، بیش تر از 3 یا 4 بار نبود. آن را عادی دریافتم و هر روز از قانون "دو ثانیه" بدون هیچ مشکلی استفاده می کنم.

نکته: 3 یا 4 کیلومتر بر ساعت کندتر از سرعت جریان ترافیکی حرکت کنید. این سرعت، اتلاف وقت قابل توجهی ندارد، ترافیک را به آهستگی از شما دور خواهد کرد و اجازه خواهد داد؛ فاصله ی شما حفظ شود. اگر این کار را می کنید، از روی ملاحظه در سمت راست جاده و دور از ترافیک بمانید.

به هرکس که در خطوط کناری، نزدیک شما رانندگی می کند توجه کنید. سرعت خود را طوری تنظیم کنید که تا حد ممکن اتومبیل شما در "منطقه ای باز" بدون اتومبیلی در راست یا چپ قرار گیرد. اگر اتومبیل شما بین اتومبیل های دیگر محصور شده است، نگران باشید. ترافیک معمولا به طرف این توده ها حرکت می کند پس فضاهای خالی میان این توده ها را اشغال کنید و فضای خلوتی را در طرفین خود ایجاد کنید. (این امر، الزامی قطعی برای موتورسواران است.)

حفظ فاصله هنگام ایستادن پشت چراغ قرمز امری بسیار ضروری است. فضای خالی کافی در مقابل خود نگه دارید تا در صورت از کار افتادن و حرکت نکردن اتومبیل جلویی یا حتی فرار از اتومبیل پشتی، بتوانید به راحتی خارج شوید. همچنین به دلایل ایمنی شخصی نمی خواهید در میان اتومبیل های دیگر گیر کرده توان حرکت را از دست دهید. به اندازه ی کافی دور بایستید تا بتوانید چرخ های عقب اتومبیل جلویی؛ جایی که لاستیک با زمین مماس است را ببینید. این فاصله فضای کافی برای بیرون آمدن و گریختن ضروری را به شما می دهد.

فراموش نکنید، برای خود راه گریزی در نظر گیرید. امیدواریم جاده های شما نو، نرم و با اسفالتی مناسب باشد.

قانون شصتم : هنگام رانندگی ارتباط برقرار کنید

شما باید اطمینان یابید راننده ی دیگر شما را می بیند؛ این قانون راه های مطمئنی به شما عرضه می کند. هنگام ضرورت از چراغ و بوق خود استفاده کنید؛ تا به دیگران اطلاع دهید شما حضور دارید. اگر با راننده ی دیگر فقط تماس چشمی برقرار کنید احتمال کمی وجود دارد از جلوی شما کنار برود، حتی ممکن است خطایی کرده و به فضای شما متعرض شود. هنگامی که به راننده ای نگاه می کنید و او به شما نگاه نمی کند، احتمال زیادی وجود دارد که او از حضور شما آگاه نشده باشد. اما صبر کنید، موضوع ادامه دارد: در گذشته رسم بود هرگاه می خواستند از کسی سبقت بگیرند چراغ ها را خاموش و روشن کرده و به او نشان می دادند که در حال نزدیک شدن هستند.

این عادت هنوز در بسیاری جاها به یادگار مانده است: اگر راننده ای از پشت سر به کسی نور بدهد و بوق بزند، راننده ی جلویی بایست به او راه دهد، سرعتش را بالاتر از سرعت اتومبیل پشتی نبرده تا زمانی که او کاملا عبور کند. بیش تر، راننده ی کامیون ها هستند که به طور مرتب هنگام سبقت از یکدیگر، علامت می دهند و چراغ های خود را روشن می کنند. (گاهی روشن کردن چراغ ها به معنای تشکر هم می باشد.) در رانندگی راه های دیگری هم برای برقراری ارتباط وجود دارد: در خط مسیری مشخص (راست یا چپ) قرار بگیرید تا کاملا دیده شوید. در نقطه ی کور دیگران حرکت نکنید.

به طور مثال: اگر به چراغ راهنمایی نزدیک می شوید، به سمت راست خط مسیر خود بروید تا کسانی که در خط مقابل می خواهند به چپ گردش کنند، حتی اگر جلویشان ترافیک باشد یا راه سمت چپ کاملا بسته باشد، بتوانند شما را ببینند.

مطمئن شوید که برای هر پیچیدنی راهنما می زنید. برخلاف باور شما، راهنما زدن همیشه از نظر قانون الزامی نمی باشد. اگر کسی در اطراف شما نیست، قانونا اجباری به راهنما زدن ندارید؛ البته به عنوان تمرین رانندگی تدافعی بهتر است همیشه از راهنما استفاده کنید. شما قصد دارید عادت های جدیدی بوجود بیاورید، پس راهنما بزنید و هرگز آن را فراموش نکنید. از درست عمل کردن چراغ های ترمز و بالطبع بقیه ی چراغ ها اطمینان حاصل کنید. اگر چراغ های ترمز به موقع، اتومبیل های دیگر را از کاهش سرعت و یا توقف باخبر نکند، بخش بزرگی از زمان عکس العمل خود را از دست می دهند و ممکن است فضای کافی برای برخورد نکردن با شما نداشته باشند.

من اغلب قبل از گرفتن کامل ترمز، بر روی آن ها یک یا دو ضربه می زنم تا چراغ هایش، راننده ی پشتی را از کم شدن سرعتم آگاه کند. هر زمان که متوجه شوم کسی به سرعت به من نزدیک می شود، باز هم چراغ های ترمزم را روشن خاموش می کنم تا توجه آن ها را جلب کنم. به یاد داشته باشید: تعداد زیادی از افراد فراتر از درب موتور اتومبیل خود را نمی بینند. در جاده های دو طرفه، هنگام رانندگی چراغ ها را در روشنایی روز روشن نگاه دارید. در این صورت، ترافیک رو به رو را از وجود شما آگاه تر می سازد؛ همین طور در تونل ها. این کار را نه تنها برای داشتن نور کافی، (اکثر تونل ها با چراغ های سقف، روشن هستند) بلکه به دیگران هم فرصت دهید شما را ببینند. فکر کنید اگر 100 اتومبیل در تونل باشد و ناگهان برق برود، اگر چراغ شما روشن باشد، 99 راننده دیگر شما را به حد کافی خواهند دید تا له نشوید.

در صورت رعایت نکات بالا، شما با راننده های دیگر درباره ی حضور و مقصود خود ارتباط برقرار می کنید و به آن ها کمک می کنید تا با شما برخوردی نداشته باشند؛ این روش همیشه بهترین است.

قانون شصت و یکم : پیش گیری از "سرخوردن بر روی آب"

"hydroplaning" یا "سرخوردن بر روی آب" زمانی اتفاق می افتد که شیارهای روی لاستیک ها نتوانند باران یا آب را از زیر چرخ ها و یا از زیر عاج های لاستیک که قرار است؛ اصطکاک مناسب به وجود آورد را به بیرون هدایت کنند.

در زمان "سرخوردن بر روی آب" عاج ها به جای این که روی کف خیابان قرار گیرند بر روی آب می لغزند. عواملی متفاوت بر میزان سرعتی که این واقعه اتفاق می افتد، تاثیر می گذارند. نظیر: عمق آب، سرعت اتومبیل، وزن وسیله ی نقلیه، پهنای لاستیک، عمق شیارها و طراحی شیارها. اما همه ی لاستیک ها در زمان ترکیب سرعت و عمق کافی آب، سرخوردن بر روی آب را تجربه می کنند. اغلب اوقات هنگامی که اتومبیل پرسرعت شما به چاله ی آب وارد می شود، "سرخوردن بر روی آب" ایجاد می شود؛ چرخ های هدایت کننده ناگهان کشیده شده و اتومبیل به طرف گودال آب کشیده می شود. بهتر است قبل از رسیدن به چاله ی آب سرعت خود را کاهش دهید. در مواقع دیگر هنگام بارش زیاد باران، آب به اندازه ی کافی برای "سرخوردن بر روی آب" (بدون نیاز به هیچ گودالی) وجود دارد. راننده ی باتوجه، بایست عوامل پدیدآورنده ی امکان رخداد این اتفاق را تشخیص داده و به منظور پیش گیری از این مشکل به اندازه ی کافی سرعتش را کم کند. اولین نشانه ی این اتفاق وقتی است که: اتومبیل ناگهان به طرف آب عمیق تر کشیده می شود و لغزشی غیر قابل کنترل رخ می دهد؛ یا ممکن است به یک پیچ برسید و متوجه شوید که اتومبیل تابع فرمان نیست. در مسیر مستقیم، تکان اندک فرمان می تواند نشانه ای از "سرخوردن بر روی آب" باشد، یا این که در هنگام پیچیدن متوجه شوید که اتومبیل به فرمان شما جواب نمی دهد. راه دیگر، بررسی رد لاستیک در آینه ی اتومبیل است. شما باید بتوانید خطوط واضح شیارها را روی سطح خیس پشت سرتان ببینید و حتی باید بتوانید طرح روی لاستیک را هم برای لحظه ای، قبل از آن که آب کاملا روی آن را بپوشاند مشاهده کنید. توجه داشته باشید: اگر "سرخوردن بر روی آب" اتفاق نیافتاد به این معناست که شیارهای روی لاستیک، آب را به راحتی به بیرون هدایت می کند. اگر رد لاستیک و طرح شیارها را به طور واضح بر سطح جاده ی پشت سر خود ندیدید، آهسته کنید زیرا ممکن است بر روی چهارچرخ در حال اسکی کردن باشید!

اگر خود را در حال "سرخوردن بر روی آب" دیدید، با ترمزها هیچ کاری نداشته باشید. پا را از روی پدال گاز برداشته و اگر سوار بر اتومبیل استاندارد دنده ای هستید کلاچ را گرفته و بگذارید سرعت به حدی برسد که سرخوردن متوقف شود. برخی از کارشناسان توصیه می کنند: در اتومبیل های اتوماتیک زمانی که سرعت را کم می کنید دنده را روی خلاص بگذارید اما من توصیه نمی کنم. یادتان باشد: آرامش بسیار مهم است، نباید حرکات سریع و ناگهانی داشته باشید. هنگام وقوع این وضعیت قادر به تغییر جهت فرمان نخواهید بود.

شما می توانید از "سرخوردن بر روی آب" پیش گیری کنید. لاستیک های مناسب تهیه کنید. در باران سرعت را کاهش دهید. (به حداقل یک سوم برسانید) اگر پشت راننده ی دیگری حرکت می کنید در صورت امکان و با حفظ احتیاط، سعی کنید بر روی اثر چرخ های او حرکت کنید. اجازه دهید چرخ های او آب ها را جا به جا کند و کار شما آسان تر شده؛ تا به شما کمک کند که به سلامت رانندگی کنید.